یک شعر از مهدی جعفری

در کنار دست های گرد او؛

این متن برای اوست

  توپولوژی

خاک خصوصی‌ی من !

با تو

در اطراف کلمه‌یی ناخوانا

دل تنگی ها کرده ام

از تو

از مدادم  قیر می آید

مسواک

هوای دهن ام را روحانی کرد

وقرص های مادر          بوی زین‌العابدین

و مزار پدر                بوی خمیردندان

گرفت

تنهایی‌ی من منقطع نیست

گریه        منقطع نیست

صدای مرا ؛ کی موزاییک می‌کنی؟

شن های شعر

در شخم‌های جوان‌ات شنا می کنند

و من

آب های لُخت را  ویار می‌کنم

این است که به قیر می ماند؛    مو های اخرا

به کلمه‌ی نا خوانا؛ این  دل تنگی

و به خاک خص

وصی ؛-

                           -تو.