دو شعر از پویا عزیزی

این عکس اصلا ً عکس نداشت: ACD(02)

این عکس را از هر طرف ببینی

از آن لب به لب ام

مثلاً از رو به رو:

دست به گردن اندخته ست من

و با آویزانِ لب از لبه‌ی عکس

کادری را که نشسته ای هم بزند

کادرِ هم خورده      پُر شود

می شوداز موی تو      که پشت صحنه ای

ودست در خَمِ آن زلفِ دو تا     نکنم؟

پشتِ صحنه البته با این که صحنه را از پشت ببینی

فرقِ خیلی دارد با کم

پشتِ صحنه زمانی درخت بود      مثلِ کسی که حالا

برقصد    با رخت کنده‌ی تن    هلوی پوست کنده بدهد

ولی         از عقب من پشت به صحنه ام      این یکی

و دیگر این که گفته ام:

از هر طرف که ببینی             منِ لب به لب از این عکس لب ریزم

که وضعیت اما از بالا متفاوت‌تر است

که گیر کرده لب های تو در لب هام

(این عکس اصلآ عکاس که نداشت

                                     کی لُوش داده ،بماند!)

فعلاً یکی لب های مرا از این عکس بگیرد

می خواهم حرفی

که دوربینِ بی عکاس البته خیلی مضحک است ،بزنم!

راز بقاء

درخت های به پاییز را

گفتم آتش  می زند کسی                      نمی داند!

گفتم این کارها شد که بهار

رفته      نمی آید         چه می داند!

ببرهای عاشق رفتند

به صیدِ بُزهای کوهی بروند

و ما پی سایه سَروی، لب جویی گشتیم

حرفی بزن!

که باران نَم نَمَک نمی بارد

(پدرم چریک بود

پدرت ؟

من هم.)

آهوی چشمِ تو بی شباهت به ببر نبود

و درختانِ هنوز     به باران      سوخته بودند

برکه می گشتیم    بهار بود

ببرها به شاخِ بُزهای کوهی      رفته بودند

و آسمان        تخم ببربه زمین می پاشید.

ما که نسلِ بعد از چریک‌های عاشق ایم.