دو شعر از مزدک همه خانی

1

صدای باران

جیرجیرکها را آزار می داد

و سکوت تو

                        رویاهای مرا

نمی دانم:‌ کدامین شبِ شب های سردِ منی

که در چارچوبِ فلز

                        به جای ماه

                        مرا به یاد می آوری

مرا که روزی با درد و اندوه

در کوچه های نارنج و حتا ترنج

با تو بودم با تو

                        زیر همین صدای باران

                                    و سکوتِ تو

 

2

لنگان لنگان

با عصای نیل گون

در خانه ات آمدم

برگ ها زرد شده بودند

شاخه های درهم درهم برهم

گیسوانی سپید را

                        بر خود افراشته بودند

راه را ادامه ندادم

گفتم این راه

            راهِ نرسیدن است

لنگان لنگان

عصای نیل گون

و برگ ها

            برگ به برگ

                        سبز می شدند