سه شعر از موسی بندری

 من این روزها که شعرم می آید

من! این روزها که شعرم می آید

این کشتی نمی گذارد

هی کانتینر خالی می کند روی دلم

هی کانتینر خالی می کند روی چشمم

هی کانتینر خالی می کند روی کلماتم

من این روزها       که دارم

دور این دایره       می گردم

می روم بالا        روی بالا راه می روم

بالا را بر می دارم

تا بگذارم زیر پایم      دست دراز کنم

بردارم      همین شعر        که اینطور

سنگین می کند        روی پلکهایم

یعنی روی    پلکهایم  که می گذارم        این روزها که شعرم می آید

دستم عجب سنگین می شود

سنگ بر می دارد

حالا که من تلویزیون ندارم         تا سنگ بزنم به

سنگ می زنم به سنگ بزنم

شما که بار شمار نیستید   نمی دانید     که بار شمار نیستید    سنگین است

سنگ است     این کشتی دخا و ، آویشن

چه می دانم        می سوزاند همه این کلمه ها

که بالا می روند        می ایستند           روی پایین

و بر می دارند     بر می دارم       بر می دارید

همینطور این سنگ فعل و کلمه

شما که بار شمار نیستید     نمی دانید     شاعر نمی شوید    این کنار اسکله

خوابش        گرفته باشد      دلش را

آورده باشد       پای این شعر          به شما نشان داده باشد

من          این روزها که شعرم می آید.

بچه حرامزاده اسکله

من      بچه حرامزاده اسکله ام

عکس من       روی تک پوش هیچ دختری و پسری

            وای چه چشمانی

            به مادرم گفتم: این چشمان آخر

من بچه حرامزاده اسکله ام

پامرو و گهرو         را            برداشته اند

تا با قایق ام       از میان      گلف و گلوله

تک....تک... تک...

ـ سرت رو بدزد بچه

ـ وای خدا نمی بینی       رگبار گریه روی

پیراهن هیچکس

این امامقلی هم خوب است

مجسمه ای       باشد          در میدان

بچه حرامزاده اسکله         از میدان بدر

من بچه حرامزاده اسکله ام

نامم        بندرعباس

پاک کنید           نامم از روی این تاریخ

ـ از این تاریخ تو! حق نداری پایت

من پایی ندارم         جایی بروم

نه دستی          که مداد پاک کن را      بردارم

نامم که بندرعباس است     از اطلس این چشمان

            وای    چه چشمانی

            به مادرم گفتم: آخرش این چشمان گریه می کند

من بچه حرامزاده        اسکله ام

لای هر کانتینری           در خفی گاه این چشمان

ـ لعنت بر شیطان این تخم حرام آخر کجا

می توانم بروم         که پایم روی قطاری بگذارم

که درست از توی دل من          گفتم که

من بچه حرامزاده اسکله ام

بندر شهید رجایی ـ اسکله 21

1/6/81

این فیلم که از طرف دریا می آید خسته است

دلیپ کمار که از راه رسید

ما همگی گفتیم: خسته ایم.

می بخشید

این فیلم باید جایی اش می رفت طرف دریا

تمام بازیگران ته دریا

            خیس و زنگزده

            می آمدند...

من

نفهمیدم

این دلیپ کمار بود که گفت

ما خسته ایم یا

تنها

زیر صدا ی یکبند فریاد و سنج

کسی آب می خواست

نه برای اینکه بنوشد

یا مثلاً

کسی آب می خواست

فکر می کرد

دلیپ کمار در این فیلم

از بس دنبال عشق دویده بود

ممکن است تشنه شود

و بیاید خسته

سر بگذارد روی پیراهن کسی

اما

تمام بازیگران

از سالن که بیرون آمدند

تماشاگران یک فیلم گمشده دلیپ کمار

کسی نفهمید

دلیپ کمار عاشق که بود

برای چه خود را اینطور مُرد

زیر صدای یکریز جاز.

بندرعباس 24/4/80