شعر
جِرم زندگی
کورش کرم پوری
چهار، جهل و سه ، بیست ، پنجاه و سه است
که با شما حرف می زند
به نام کورش
ای شنوا !
بگو گفت چیزی که برای من کافی است، یعنی مرده ام
- او به قرار ملاقات یکی از مجانین شهر رفت که رفت –
من حرف ضبط شده ای هستم که خودم را ادامه می دهم
بگو در یک چیز تلفنی
من دیدم وقتی به گوشی صدای زن نگاه می کنم
اندامش زن ندارد
سیم توی عشق !
در تئاتر بازیگری بودم
که باید با تاریخ چاه حرف می زد
شنوا! زندگی من صحنه داشت
پرده پشت پرده شکست خوردم
به یاد آن آیینه که افتاد روی جوهر شعر
و رفت توی آیینه کاری یک مسجد قدیمی شکستم
بگو عمرم را به شما دادم
ببینم بلدید وزیدن بادهایی را که در گوشی ها فوت کرده ام ادامه دهید ؟
می شنوی ؟
من مزاحم زندگی ام بوده ام
و هی فوت می کردم
تا قاب عکس رادیولوژی خانه خاک نخورد
الا ای ایادی، ایادی ایادی!
گوشت را پیچانده ای به زندگی سیمی من
روی کاغذ مطبوعت می نویسی:
اولین عکس بر می گردد به جمجمه ی پدربزرگ
لب دِقّ او سیگار دیده شده، مرده
و النگوهای زنی به نام «مادر»
رعشه داشتننند که در عکس خوب نیفتاده اند
چار، چهل و سه، بیست، پنجاه و سه
کاری کرده
که خاطره شهیدشان در عکس بسوزد
غیر !
رسالت من و شنوا چیزی است
که ادامه ی این پرونده را مه آلود کند
گریه کن یار! یار دبستانی من !
- تق-
می شنوی شنوا !
دوست ها از پشت خط دست برایم تکان می دهند
- او باید به قرار ملاقات یکی از مجانین شهر
می رفت می رفت –
وصیت می کنم
بی قرار بمانم
وصیت می کنم بمیرم
وصیت می کمکک توی گوشی ها جِرم بگبرند
و ادامه ی این شعر
به دست شنوایانی است
که پشت این خط مانده اند
که
مانده اند
22/10/79
مسعود فرخ
1
که می نویسد :
تو می نویسی
با می گذاری این باران باریده
به نویسید
- از آن فراز آمدیم فرود
و راست اش آمدیم که بباریم
- بارانی پیش دستی کرد
گفتیم چه کنیم
و شدیم شبنم –
که سبزه می کارد
که سبزه می شود
این می نویسد
شما باور کنید.
5/3/79
2
این ها همه سخن می گویند
از هم دین هایی که پیش چشم شان
یا بوده اند
یا هستند
یا خواهند بود
و پیرامونشان می توانستم یا می تواند
چیزی نزدیک به هم این چشم انداز پیش رو
- شاید خیلی دور باشد
می گویند
از این جا
از آن جا
از دور
از نزدیک
و این ها همه راست اش برای این است که سخن گفته باشند
بی آنکه سخن گفته باشند
3
به هم این سادگی
- گفتن آمده بود ایستاده بود میان راه
و تو تهِ دل ات را پاک می کردی از هر جه گمان که می شد که سبز شود
سر راه
- گفتن گلویش را نگاه می کرد که خشی گیری چیزی نداشته باشد
- و خواستن آماده بود تا خودش را پرتاب کند
- و دل توی دل کس نه بود
یکی اگر هوشیار بود
می شد به گردد و یک دل باب دل
برای خودش پیدا کند
و آهسته بگذارد و برود
دو شعر از مجموعه شعر
«دارم با رشد شانه های میت راه می روم»
آتفه چهار محالی
تمرگ دوم
با چشم های ترسیده نگاهم نکن میت
من
با بی ضلعی تو هستم براسفالت
که در ظهیر الدوله
انگشت فروغ دوخت شده بود
به مادرم می گویم:
سکته بهتر از این نمی شود
دارم
با رشد شانه های میت راه می روم.
تمرک هفتم
با فضای سورئالیسمی از آقای ادبیات اجازه؟
و دیوارها سفید بود
پنجره هها سفید بود
کوه ها سفید
او چمدانش را بسته
زیر آرم «غم آخرتان» دست تگان می دهد
بعد
قهوه ای از زیر گلویم ریخت روی ملافه
مثلاً افهم و دستمال افهم و باران اف…
اما خاک
خاک نفهم
کفتم: جیغ!
گوشه دهانت لرزید
خیال مردم زیر پارچه زیر سفید زشت
زیر زیر
یک نفر،زیر کفن لرزید
-کمک ! کمک !
- انشاء بیرون
- و آقای ادبیات اجازه؟
- ما دوباره « این بود انشای من را » نیاوردم
- توی تخته، سیاه، اما روح!
- با کسی سورئالیسم و گور غلط
