T. book نمایش نبشت : اُپرای پکن

اپرای پکن به شکلی نمایشی اطلاق می شود که در اواخر قرن هجدهم میلادی در چین پدید آمد. این نمایش متشکل از نیمی بازی، نیمی خواندن، پانتومیم و رقص است. نمایش نامه های این سبک تآتر از حکایات و افسانه های خیالی گرفته شده است. در این نمایش بیانگری شخصی به دقت در قالب اطور، لباس و گریم رنگ ها و تعدادی وسایل ساده صحنه ای رمز گذاری شده است.

در اپرای پکن پنج نوع نقش وجود دارد: الف) نقش های مردانه (شنگ) ب) نقش های نظامی (وه شنگ) پ) چهره های رنگ شده (جینگ) ت) نقش های زنانه (دان) د) دلقک ها (چو).

رنگ های اصلی در گریم هنر پیشگان هر کدام نمایشگر خصیص ای است که البته در گریم اپرای پکن ترکیب این رنگ‌های اصلی استفاده می شود . هر رنگی که چشم گیرتر باشد نشانه های اهمیت خصیصه ای ویژه‌ ای در شخصیت نمایش است .

این رنگ ها و خصیصه های بیانگرشان به شرح زیر است .

سرخ: وفادار، شجاع، روراست

سفید: حیله گر، دسیسه باز، خوددار، غیر قابل اعتماد

سیاه: درست کار، سرسخت، خشن، شتاب زده

زرد: هوشیار، درون گرا

آبی: افسار گسیخته، ظالم (بی روح)، جسور

قهوه ای: سرسخت، نیرومند، قرص و محکم

سبز: اهریمنی، شبح گونه، روح

ارغوانی: راهزن

نقره ای و طلایی: موجودات آسمانی و الهی

از عناصر دیگر که دخیل در گریم هستند می توان به سبیل در نقش های مردانه اشاره کرد که نشانه شیطانی حیله گر است، ریش پر بلند و سه شاخ نشانه شخصیتی قرص، با فرهنگ و فرهیخته است. ریش سیاه نشانه اهمیت شخصیت است. ریش سفید نشانه خرد و تجربه فرد است، شخصیت های خبیث، سیاه دل و موجودات ما فوق الطبیعه ریش سرخ دارند و صاحب ریش کوتاه مردی است بی رحم و خشن .

صورت نقش های زن را اغلب سفید می کنند، هر چه سرخی گونه‌ها و اطراف چشم بیشتر باشد. سن زن کمتر است. رنگ سفید شیری گریم مردان نشانه جوانی و فرادست بودن آن ها در جامعه است.

در این نوع نمایش صحنه لخت است و به همین دلیل  لباس های مورد استفاده پرزرق و برق می باشد.

رنگ اکثر لباس ها تند و چشم گیر است. زرد رویال خاص خاندان امپراتوری است. ارغوانی تند لباس عروسان می باشد و لباس پنبه ای سیاه با رنگ ساده، لباس دهقانان است. سفید برای لباس پیران است و رنگ سوگواری است. سرخ برای لباس اشراف بلند پایه است و سبزها و قهوه ای‌های تیره نشانه پیری و خرد است. هدف این لباس‌ها این است که ذهن تماشاچی متوجه هنرپیشگان شود.

جنگجویان این نمایش آکروبات بازهای قوی هستند. حرکاتشان بدون صدا (میم) و بازی نمادین است تمام حرکات باشکوه و با وقار تمام انجام می شود و هر کدام نشانه رفتار، فعالیت یا احساسی است که بدون دانستن معنای آن ها دیدن نمایش و برقرار کردن ارتباط با آن ها سخت و دشوار است. معنای تعدادی از این حرکات به شرح زیر است.

کشیده شدن آستین روی زمین: نگرانی و استرس

پوشاندن صورت با آستین: شرم، دست پاچگی، کم رویی

پاک کردن چشم با سر آستین: گریستن

باز کردن آستین و پوشاندن فرد با آن: پنهان کردن

درآوردن آستین به شکل دست پوش: سرما

استفاده آستین  به شکل بادبزن: گرما

کنار هم گذاشتن دو انگشت سبابه و دور کردن دو سر انگشت ها با هم: ازدواج

اشاره به بینی: خودم(من)

جمع کردن انگشت های دست راست چند بار: بیا اینجا

گذاشتن انگشت سبابه به صورت ضربدری روی هم و تکرار این حرکت: رابطه زن و مردی که با هم ازدواج نکرده اند

یک پا را بلند کند و از روی تخت پایینی چارچوب بگذارد: وارد شدن از در

اغلب ورود به صحنه از راست و خروج از سمت چپ است. اولین کسی که در صحنه نبرد،  صحنه را ترک کند، شکست خورده است. حرکت دایره وار در این نمایش نشانه سفر است و عکس آن نشانه ی بازگشت از سفر می باشد. تعدادی ابزار صحنه ای نیز وجود  دارد که هر کدام معنی خاصی دارند به عنوان مثال: همراه داشتن دو پرچم که روی آن ها نقش چرخ است یعنی شخص سوار بر ارابه است.

حمل پرچم توسط خدمت کار شخص نشانه اشخاص بلند پایه است و حرکت عده ای پشت سر هم پرچم به دست به معنی حرکت چند کالسکه پشت سر هم است. گذاشتن پرچم سیاه با سرعت از صحنه اعلام نزدیک شدن تند باد است و فرو ریختن کاغذ پاره نشانه برف است. پرچم سفید با طرح موج به معنی اقیانوس است و پارچه زرد علامت فرمان امپراتور است. شمع خاموش حتی در روشنی به معنی شب است و ترکه ای که موی اسب به آن آویزان است نماد اسب می باشد.

اکنون تماشای اپرای پکن لذت بیشتری را به همراه خواهد داشت.