دو شعر از وسعت اله کاظمیان

پاهایم را بیاور «ماه بگم»

مهتاب،

بر دریچه آویخته خود را

کوچه بوی ترنج وآویشن دارد

و می شود در آرامشِ کوچه و ساحل قدم زد وگریست

و تو گفتی

    ماه خواب است

ابرها را باد

می چلاند پر غیض

برق

روشنیهای مخوفی را

به جهان خواهد آورد

وتو رفتی فردا

میش ها را ببری

پاهایم را بستانی از بازار

کوچه را قاب کنی

          با دخترِ همسا یه

و هنوز این فردا

تهِ دنیا گیر است

من ترا گفتم امشب

آسمان پائین می آید

وسه پری کوچک را می آرد خانه

تا لختی از کوچه به ساحل ودریا بدویم

          وقصه هامان را چون میوه های بهشتی

                به جاده های خاکی بیندازیم

                ونشد « ماه بگم  » و نشد « ماه بگم »

2

شما که سرد آمده اید

            می آمدید با گلهایی از بهشت

                  روی صندلی آجری ی شعرم

ومن بلیط شما را «ok» کردم              

 امروز، روزِ چندمِ آن شعر است

چاپخانه های جهان

چندمین روز آن شعر را از چاپ درآورده اند

مساجدِ جهان چندمین روز آن شعر را تسلیت می گویند

مادرم گفت :

نخِ کاموای بلوزِ چاقو خورده ات را بکش

ومن شمایلِ یک صدا را

           که بی شباهت به صدای شما نبود

              از لای آن کشیدم

دیگر مهم نیست

اکنون ام را در ظرفی مشکی سرخ می کنم

                       ادامه ی شما در ادامه ی اکنونِ من زرد می شود

                                   می روید ؟ بروید.....

برای شاعرانِ جهان

E-mail‌ی خواهم فرستاد؛

 برای دختری که زنی سرد می شود

بلیط رزرو نکنند