دو شعر از لیلا غفاری
زیتون با طعمِ ماه
صبحی گیج
چکیده توی دهانم
با آهنگی فرسوده از این پیانو
ریخته بر زیتون هایی شبیهِ تو
فدریکو!
خواب های تو
لای دندان های من
گیر کرده اند
دهان بوی قهوه یی دارد
دهان بوی شاخ دارد
دهان بوی خون دارد می دهد
(پسری پارچه ی سفید را آورد)*
ماهی
گذشته از ساعتِ پنجِ عصر
روی پیشانی لیزمی خورد
به آبی ی دیوار
دندانِ افتاده راه می رود
ماهِ تیره آسمان ندارد
انار بابا ندارد
صبح
گیج از جنازه ی بی آمبولانس
روی درخت
آژیر می پاشد
عصر
شناس نامه ی میتِ بی جنازه
خیرات می کند
ایگناسیو
پارچه‌ی سرخ را آورد؛
صبحی لزج
چسبیده بر زیتون هایی شبیهِ تو
فدریکو!
* از شعر «مرثیه برای ایگناسیو سانچز مخیاس» اثر لورکا
جاده
با سرما کبودی به صورت و
سیگاری به میانه ی لب
گشاد گشاد می رود و
آهن می سرفد
رام نمی شود
شیارهای دستِ من
جان می دهد برای عبورِ حیوان های وحشی
رام نمی شود این دختر
طرح نازکی از شیشه بیرون افتاده
با چشم های فال قهوه یی
و خطی خشن از ادکلن
جاده
ذوق زده تند تند می رود
توی شهرپخش می شود
و به جدول می ریزد
گزارش شده
بوی تلخی از اندامی آرام
بیرون ریخته است
