سه شعر از خیام ظهیری چروده
1
پرسیدن بلد نیستَ م
پا روی دُمَم نگذارید
گاز می گیرم
دست بر سرم نکشید
می میرم.
این کوچه مال من است
و آن پنجره
کمی آفتاب
و یک آینه هم می خواهم
پریدن بلد نیستم
فقط عاشقم
فروردین بندرعباس هشتاد و دو
من برای برداشتن این بار، خیلی کوچکم
من برای برداشتن این بار، خیلی کوچکم
و تو می توانی مرا خط بکشی
به دنبال دیگری
از تمام پل ها بپری
اما این را بدان
این آب ها برای رسیدن، مقصدی دارند
و تو نمی توانی بیهوده فرض شان کنی
حتا اگر
تمام عشق ها مثل هم باشند
تو باز هم خودت هستی و
من...
لازم است بدانی
چند انگشت از میان تو
بهشت را نشان می دهد
پا برکه می کوبی
دشوار که هستی.
من برای برداشتن این بار خیلی کوچکم
و تو می توانی تماماً مال خود باشی
مال دیگری.
اردیبهشت، بندرعباس هشتاد و دو
2
کسی مستم کند
که باید که باشد
همی رود تا دل سنگ
بلندِ بلند بلند
تو کسی هستی
تو اسم اصلی من هستی
تو منی تو من هستی
پس امروز «من مرگ را روزی...
پس امروز «من مرگ را روزی...
پس امروز «من مرگ را روزی...
مثال بالا کمی انگیزه دارد
اینجا انگشتم می خارد
صحنه عوض می شود
دست از دستم نمی کشد
لا به لا راه می رود، مستم کند
پایین پایان است
پلک ها دویده اند
خارش گرفته ام پا دارد
پرده می افتد
کسی مستم کند.
خرداد بندرعباس هشتاد و سه
لنگه کفش ما بود
نقطه می شود آغاز
کنار بزنیم هر که را نمی توانیم
راه درازی ست x + y = z
که تو به چشم من تری
و به نظر می رسد
زمین بچرخد و
زمان بچرخد.
آب از آب تکان نمی خورد
و اینکه قدم بزنی در لایتنهای/ تنهایی
این قصه سر دراز دارد.
پوزش می طلبم می پیچد دلت حالا
به گمانم روی خطم بفرمایید
ـ نه به کسی
نه به چیزی
لنگه ی کفش ما بود
اشتباه نکرده اید
ماه بود
اردیبهشت بندرعباس هشتاد و سه
3
آیا
اینکه خانه ی من
این طرف خیابان است
یا ماشین ندارم و بی کارم
برای گدای افلیج
و فرقی می کند
نفت ثروت است
یا علم
که تو این طور مست می کنی
و افلیج ها
پیر و جوان
و شرجی و بلیت
سر درد مرا... آیا.
مرداد بندرعباس هشتاد و یک
