سه شعر از پویا عزیزی
1
سکته ای اتمی کرد من وقتی از چشم های تو می افتاد
پس دود از کجات بلند می شد؟
سکته کوتاه می آمد در کجام؟
که سکته می دهم از دو سمت مخروطی دود
مطرودی که از سمتِ جنگِ روانی ی چشم های تو
ـ بٌمبی اتمی بودم! ـ
در این فضای کره ای ـ مخروطی ی تو
بمبی که همزادِ چشم های تو بود سکته می دهم
منفجر کردن اش به شکل های مختلفی قارچ می کند آدم را
بی خبر از تو آن چنان که گویی در کره ای وُ در کره ای دیگر من
آمده تا نرم تنانِ بازوی توام حالا نمی روم!
که زیر پلک تو می خیزم به سمتِ جنوب
از شمالِ مخروطِ چشمِ تو که لوس ام می کند بوس ام می کند هنوز
اما لب ها دود را به قدری می دهد بیرون که
اگر تو سکته ام ندهی من هم نمی میرم
البته منفجر می شوم از شادی هم می برم بروم
جهانی را به وقت عزیز سکته سُر سُره بازی بدهم
نبودی که ببینم می بینم ات
به محض ببینم ات هم نشناختم
وقتی چپق کار وب کم می کرد آن وقت
سُر خورد!
و قارچی دیدم که بزرگ داشت می شد
ـ چپق می کشید و دود به دنیا می داد جاش در چشم هم
خوش اما دل ام را به دلی کردم که از بودِ اتم های خودم بود خودی بود!
وقتی که سمت چشم های تو می خیزمی داشتم آه!
که افتادن از آن هم جنوب چشم تو در ادامه…
برگونه نماندن است و … دردی بود که بوسه بر من زد
سکته دادم از دو سمت مخروطی
پس من که در تولد دوم غنی شده بود جرات اش کجا رفته؟
اتم هایش آیا قارچ که شدند برنگشتند دیگر؟
نگاهی به پشت سر… آیا دود؟
مطرودی که ماده از چپق دماغِ تو داشت تبصره هم که چند تا از دهان
برای آسمانی که ابر بود دودی بود
من هم چنان خشکیده بود پس؟!
و بعد از رفتن دکتر گفت:
سکته از دود چپق نبود؟!
پس بودِ دودِ چپق از نبودِ بودِ تو بود که اُفتادم
نبودی که ببینی می بیندت وب کم؟!
ـ بمبی که خنثا شده بودم یا…
وِ
اَ
اَ
یاه!
فارسان دی 82
2
افرا یا این نیز بگذرد
از افکتِ باران و صدای سوت
صبحِ میزوشش صندلی چوبی چکه کنم
آیینه به چشم ام بیفتد اما تار نمی شکنم
جمعه صدای سوت را بگو بگیرد و کوتاه بیاید
که بلند می شود در من و چرخ می زنم
بازی خام سرگیجه در منی یعنی
به اتم های خودم بر می گردم، منم که لب به چشم می زنم چشمم به لب
و دارم تو را به شکل های مختلفی تجزیه با چشم های خودم می شوم
و حس سرگیجه ی در من دارد تخته گازم می کند بازم می کند بروم!
برسم به حول مدارِ تو یعنی که پروانه شوم چرخ بزنم
بگردم شبیه گردباد گردت بچرخم و خم توی اطرافِ دیوار خودم
ـ کوبیده با سر بشوم ـ
ـ که مار را حتماً باید از سر ـ …
نه! بایست! نه از متن به در نرو نه به این قصه این قدر غم بزن!
فرض کن منم سیبِ در بشقاب وُ چاقوی به اندازه ی کافی تو
حالا حلقه ای گم شده این وسط را گشت
روشن است نورهای تمام که روی تو بود
برق که از چشم تو می افتد نه حرف از دهانِ من وُ
پوست از کله ام ـ عبور کن!
جهان روی تو نور موضعی دارد و جای چشم های تو را
لب، خوش(…) است
ـ چه (گِل) را لحاظ کنم
چه از لحاظ مزه ببینی تَر است
صفرم گرفته توی آیینه به جای من راه می رفته ام
چه چاره! که دادند و گرفتیم
مثلِ بودِ چمدانِ توی دستم حالا
نه! به قصه غم نزن بایست و در بزن
افکت رعد و صدای سوت و صبحِ شش صندلی چوبی می گذارد روز می گذرد
فقط تو می مانی جهان روی تو نور موضعی دارد
و صفرهای من که چند وجب از سر گذشته اند
من که تنها می مانم.
فارسان مهر 82
3
در نگاه تو از فیلی که می سوزم
در نگاهِ تو ابریشم است و دُرنا فیل است و یشم این ها همه را دیدن!
به ماهی سرخ لب ات به شکلِ مداد در گذشتن خط نوشتن گذشتن!
از تو شیر دوشیدن نوشیدن از من که آب عجیب می سوزد مرا
به آتش ام می زند سوختن!
فیلِ در چشم تو را بگو که لِه ام می کنم می گذاردم در جیب
به اعماق از یشم و ابریشم ام می برد هستم؟
از ابریشم ام می کند و یشم ام و مثل درنا پرنده ام پریدن!
از این گردوی پیرِ درخت از این جوی رفته آب ام که برنمی گردم
من از حیاطی که بچه ام کند که کودکی ام را بگذارم جا ریگ برداشتم
گل چیده ام گذاشته ام در جیب این ها همه را داشتن!
برنگشتن اما به درخت به نگاهِ تو برنگشتن که لِه ام می کند
راستی! فیلِ در چشم تو را بگو دُرنای در خودم
جایی ایستاده ام که بلندست عجیب قدم غریب ام من
در نگاهِ من اما چشم های لوله کشی دارم چشم از اشک
چشمی از نفت چشم از خون از گاز که به همسایه می دهم
باشد! نمی دهم برگشت می خورم کتک اما نه
و جای ممنوع را برگشتن! و شکل پدر که میوه ای
برگشت به زمین خورد نمی خورم!
جایی هستم که زیر پایم خوب سفت است نه فیل و نه میوه ی ممنوع
بچه نمی شوم برنمی گردم.
فارسان آبان 82
