شعر
ح. گرامی
مرگ در صدا
شعله افروز بر این ظلمت سرد
زان همه کِلک و زبان کو سخنی
کو یکی مرد مهیای نبرد
آتشی نیست چرا در دهنی؟
چه پدید آمده جز حیرت و درد
زان همه دست و قلم حرف و سخن
کوهی از کاغذ و کوشش افسوس
مرهمی نا شده بر زخم کهن
به جز این اشک و همین خاکستر
چیست در باد ز ارثیه سند
آن که دل داشت به امید سحر
در شب یأس کجا روی برد ؟
نکته ها رفت ندانسته دریغ
عمر طی شد همه در کنج قفس
چه سرودیم به جز ماتم و سوگ
چه شنیدم به جز حرفِ عبث
در شب کفر تو را راه خلاص
شطح ناگفته ی: «حلّاج خداست»
ای که اندر پیِ مرگی همه عمر
مرگ تو پهنه ی الفاظ و صداست
دی‌ماه 1370
2
پابلو!
طوفان پرخروش صدایت
همچون امواج سرکش اقیانوس
بر پرت افتاده ترین سواحل دنیا
گسترده است.
خیزاب ها، شعله ها
بکارت سر سخت سنگ
می درخشد در شعرت
رویای آن بهشت
در جهنم دنیا!
کلمات
در چنگ تو مواند
تو
آن زنبور عاشقی
که شهد زیباترین گلواژه ها را
در کندوئی از تغزل صدگانه
گرد آورده یی
پابلو!
پولادی را که تو
در کوره ی سوزان تجربه هایت گداخته
و پُتک سنگین آرزوهایت را بر آن کوفته ئی
نبرد افزاری آبدیده
در کفِ زحمتکشان زمین است.
خیشی آهنین
که زمین را برای بذر آینده می شکافد
و بارور می کند.
پابلو!
« نیروی تو
دردِ تو در شب است » 1
همانسان که گفته یی
بیداری ات
ستیز همیشه
با تیرگی و خواب.
در خوشه های بالغ شعرت
عصاره ی آفتاب نهان است
فرزانگی و عشق
شراب نابی که ما همیشه نوشیده
و نیرو گرفته ایم از آن.
پابلو!
تو وزش تند باد یکّه
و پرتو شکوهمند آفتابی
در شب ظلمانی جهان
آوازهای تو
جانمایه ی ترانه و گیتار
زیبایی طلوع سپیده دم
بر سواحل شیلی
با بال های پر توانِ شعر
پرواز می کنی
تا آینده را از چنگ جهانخواران
به در آری
پابلو!
بهار 1371
(1) از نرودا
با یاد غلام قاصد
پیغام خاک
در هجرت از شبی که زنگِ ازل داشت
گفتی مگر دوباره واحه ی ظلمت
روشن شود به نور سپیده
یا بهمن عظیم فرو شوید
پس مانده های تیرگیِ دوش.
.............................................................
رفتی
تا دل بریده از ین خاک
این واژ گونه آبیِ سِحر آسا
با آن که می دانستی
آسمان هر جا
همان کهنه کرباس قدیمی است
بی پولکِ ستاره
و منجوق آفتاب
همرنگ سرنوشت ما
و این شبِ دیجور
و زمان
با همه تعویق و انتظار
در خونِ خسته ی ما می طپد
بی شور
بی تهّورِ دل کندن
بی عزم راسخ پرتاب خود
به اندرونه ی طوفان این جهان!
می دانستی
اتاق کوچک تو
«در برکه گرد»
مرکز کائنات است
همسنگ آفتاب
و همزاد آسمان
هر چند میگریختی
از آن اتاق و از خود
تکرار زندگانی تلخت.
آن جا و در سپیدی آن سرزمین برف
خورشید رنگباخته را دیدی
سرگشته در افقی محو ناتمام
بین برآمدن و رفتن
حان آن که آرزوی آفتاب درخشان
در استوای سینه ی گرم تو می طپید
و می جوشید.
نا دل بریده
از شکوهِ روزهای رفته
به این سرزمین غم
از یادها ونشان ها
دریا و«برکه گرد»
«بُتٍ گورن»
شاملو
و حافظ
وابرام:
خینیاگری
در امتداد غرش خیزاب ها
و ترنّم غمگنانه ی دل مادر
همچون مغناطیس
تو را به سوی خود می کشاند!
می آمدی
و میدیدی مانده تیرگی
انبوهتر از پیش
زخمدیده،
زخمی تر!
و مأیوس تر از هر بار
دوباره به آن مسافرخانه باز میگشتی
آن همسفر که
شبان دراز غربت
با او در یک اتاق نخفتی!
می خواستی صدای شروه های جنوبی
آوای خاک تلخ را
به گوش آن جهان برسانی
غافل که دنیای سرد سرمایه را
تنها فریادی عالمگیر
مگر از خواب وناشنوائی برآورد.
نه زمزمه ئی
که طنینی نداشت
جز خود و محفل کوچک.
از یاد برده بودی
این واقعیت خشن را
می خواستی محال را به کف آری
آن آرزوی ناممکن!
دردا
ما خفته ایم در جهنم اوهام
از یاد برده ایم خود و جهان را!
با آن که قرنهاست در این دوزخ
تقویم آفتاب
همچنان بر مدار ماه می گردد.
هیهات
تقدیر سرزمین اهورا
تاریخ تازیانه و شمشیر است.
ما غرق در تمامی طوفانها
از یاد رفته ایم!
دردا
چه ابر سیاه و سترونی
پیغام خاک تشنه ی باران را
در سرزمین برف
به گوش که خواهی رساند؟
جایی که سوز غربت بی تسکین
بر جان مو سیاهِ سوخته می بارد.
دردا
که مرگ امانت نداد بیش
تا دیگر باره
بر تبسّم دریا نظر کنی
و بنگری بر کناره های رنج
کار، هیاهو
و خاطره
دردا
دیدار آن هُمای پرشکسته
میسّر نشد تو را
دیدار یار مادر!
هر چند ناگزیر و مقدّر
باز آمدی دوباره نه با گام های خویش
بر بال های آن پرنده ی آهن
باز آمدی
تا سر نهی بر سینه ی مقدّس مادر
وخاک تشنه ی باران
قادر همدلی وهمآوایی
سرانجام جاودانه بیاسایی
در این گهواره
گورِ مقدّر.
زمستان 1379
