چند شعر از علی اخگر

THEATRE

[ نور موضعی- و همین حالا]

نفر دوم ردیف دوم از سمت چپ

فکر می کنم برای تو قدری زود است

صدای عباس مهرپویا بیاید

پشت این مسطح ساده  پارچه های سفید سفید

با رنگی از نوشتن قرمز   سیاه سیاه

چشم های وق زده ات را ببند

تا هنر از زیر روسری بزند بیرون

قسم به عین تو   عین القضات عنفوان جوانی

[و صداست که پایین بیفتد]

سطح کف از مساحت وماسه باشد

به من کلمه قرض بدهید

تا شکل پرنده هایی شوم

که به سمت آمدن مرداد حوصله می کنند

[دختر کنار خودش  را  دراز بکشد]

از درست سطر همین بعد   را

به رو به روی خمیازه هایی بکشید

که ولو زیر چهار دست وپا

حالا چه    وقت   همین حرف هاست

[ نور موضعی- وهمین حالا]

نفر دوم ردیف دوم از

صبرکنید     نوبت شماست

و اما            

                صحنه را ترک نکنید.

اهواز                       و تو می دانی که من این شهر را دوست دارم…

                                                                          

بیست و چهارم حالا

که قدم زنان برویم    آن طرف پل

سفیدتر از هشت ام  مرداد همین سال

و خدا کند این پنج شنبه که می رسد

رسیده باشم به شعری که    حالا دیگر شروع شده است

بی زارم از آن شهری که     عاشق نکرد مرا       که نبودم و حالا

دوست دارم دراز کشیدن شاعر را

کنار همین رود لعنتی      و خیره شدن هایش را

به چشمک زدن های شهوت بار این بعداز ظهر

که هزار سال طول می کشد

و هوا گرم تر از همیشه ی هرسال

وسوسه می شوم بپرم     میان همین شعر را به هم بزنم

بروم به کشف معلق این پل

بـــــرگردم

حالا سرو کله ی

پیدای تان که نمی کردم و

من که همین جا

این رود تا به حال

مگر شما را وسوسه نکرده است؟

آن طرف پل   

 که قدم زنان برویم

            بیست وچهارم

                              حالا.

-----------------------------------------

 

بلوغ                                       

به تجدید این تابستان

و بازی و شیطنت دیگر

و کار هر چه سرخی و خون    بالا

حالا

رد که شدی  

 برگرد و نگاه ام کن

که خیس عرق  

 زیر همین آفتاب بی تکلیف

و کشف آن “خطــــآبه”ی مردانه

                                    به ظهر که در خواب اند

و عنکبوت حنجره ام رفته

بی اعتنا به مهر قرمز شهریور

می دوم 

 در باد ـ برگ قاصدک های بی خبر از من

تا کی دوباره

آ  ی الف بای بر سر این نیمکت 

                                       قبول

رد که شدم

برگرد و نگاه ام کن

نمی روم

که

به

 خانه…!

-------------------------------------------

به کودکی

و حالا 

 رسیدن کوچه را می ترسم

و شکل آمدن ام

از خطوط موذی ی ظهر  

 سر رفته ست

و هنوز در من است

گیسو کشان و        پرها که در هوا.

و چه قدر سر رسیده باشند

نگاهی و     لب گزه یی و      پوزخندی…

و رفته باشند

و چه قدر شکل بازی هامان را

عوض کرده باشیم

آب شده باشیم   

 به اشاره و رویا       که نفهمند

من باران شده باشم

تو  دریا        ـ دریا یا چیزی همین حدود ـ

و حالا  

 چه قدر کوچه یادم داده باشد

زود بگذرم

که ظهر تابستان  شکسته نشود

و برای ام از تو پیغام بیاورند

که؛    

 رد می شوی  سلام نمی کنی

که؛   

 بزرگ شده یی

                           سر به زیر شده یی!

-------------------------------------

 

                                             پس مشتی رند را سیم دادند تا سنگ زنند…

 

تاریخ بیهقی  

مردم!

 

برداشته اند همه چیز را به نام خودشان

انگار نه انگار  

 که حافظ و خیام  

 یا حتا نیما

سر حرف که می شود    

 به جای همه ی شهیدان تاریخ

کلوخ برمی دارند     

که نه سنگ باشد  

 نه تهمت هم دلی

همین است که وقتی می گویم        ننویسید

برمی دارند همه چیز را

می روند دمشق    

 برمی گردند همدان

می نویسند یعنی تقصیر ما   ؟

خیالی هم نیست البته  

 همین یک دو قدم

اولین نفر      اولین سنگ     

 و اسب را که هی

حرف که نمی شود         نزدیک تر بیا

اصلن این جماعت حرف سرشان

ببخشید!

شما کجا ایستاده بودید    که

اصلن مگر حواس برای آدم می گذارند!؟ 

------------------------------

…

حال ام خوش نیست

این روزها کلمه یی هستم  رکیک

که توی دهان همه وول می خورم

هشت سال و هفت ماه و شش روز  حبس ابد کشیدم

بی گناهی ی من سیاسی بود

به علامت آن درهایی  که  از پشت وارد می شدند

این چیزها چانه برنمی داشت

و در انبوهی از موهای بلند  سینه داده بود

پانزده سال بعد

شدم کلمه یی که روی دیوار مستراح نقاشی شدم

با صلیب سرخ

وعلایم اختصاری ردم را دنبال نمی کردند

چانه می انداختند

و درهایی را از پشت باز و بسته می کردند

بعد

در یک روز خوش آفتابی

حرف هایی اضافه به من تزریق کردند

و من بلافاصله چپ شدم

طوری که شعارهای بی دردسری از من چکه می کرد

دانش جویانی که از واحدهای چهارم و پنج ام افتادند

از ملاقات با من   سرباز   زدند

نسل های بعدی

در صفحات اول کتاب های درسی  مرا از بر می کردند

و از عکس من دروغ های شاخ داری بیرون می کشیدند

بعد

تاریخی شدم

تا باستان شناس ها  به خرابه هایم تجاوز کنند

و در ملاء خاص غارت شدم

از من دعوت شد

تا در کنفرانس های بین المللی شرکت نکنم

برادر های من به من نشان دادند

که چوب هم می تواند گاهی حرف بزند

بعد

به من انگ بی طرفی زدند

و به آقامحمدخان قاجار و کشور سوییس

علیه من شربت شهادت دادند

مشت من وا شد

و انگشت اشاره ی من رفت

 توی دماغ کسی که داشت

از فرط انگشت اشاره ی من سیاه می شد

و من پرت شدم روی خودم

و   مـــــــردم.

تنها درها را به یاد می آورم که از پشت وارد من می شدند

و حال ام

          حالا

                 خوش نیست…

                                     اسفند 82

-------------------------------------------------

خرم شهر-45 کیلومتر

و بعد زلزله آمد      حبیب حمید حوالی ی اسکله

و تو به ماه پریدی     وقتی

کلاس اول نام تو خشکید    ام سلیمه

دست تو بالا    از دست های تو بالا تر

هجی کنید نخل را    پسرکان بومی ی شرجی زده

پشت بام شما     مرداد را هنوز

بوی بلوغ و خاک نم زده می دهد

منتظرم برگردند    ولین هشت را

صدای توپ و صحبت از جوک تازه پر کند

دوباره بخوان عبود    صدای تو آشناست

قدری از این شعر را    به مستر کارخانه بده

مشتر ی های تو    همه    پاتیل مرده اند

آفتاب زد    بلند شو  زایره

های جناب   آی ام ساری    

 شب باز مغازه حالا خواب

دست ت بکش نجس!

دوازده ماه برای تو مرداد شود بس نیست

به انگشت های کبره بسته ی حاج طیب قسم بس نیست

قهوه بیار پسر!      چه کار تو با سطر آخر این شعر؟

گاو میش برای همین روزهاست

حسرتی ام بنویسم دشداشه  

 شلال پشت کپرهای ننه مهرو

کویت همین جاست

دور شعرهات فنس کشیده اند    صدات درنیاید

حالی ت نیست      دریا جنگه کا!

جیم زده یی کجا علو      " بریم" این وقت شب

آفتاب کجاست   آفتاب نمانده

هوای موت      مرغ های دریایی را

دیوانه کرده است نعیمه

این همه لنج پهلو گرفته کجا بودند

روی چشم هام       تخم گیاه بکار

خنده دار نیست

روی سنگ قبر تو دادم بنویسند

و بعد زلزله آمد

و تو به ماه پریدی

و دست های تو

                         بالا رفت…

---------------------------------------

 

در پیاده رو

شلوغ این پیاده رو را

بار چندم برمی گردم است                                

اخم که می کند به من      افلیج این چهارراه

لنگ لنگ     دنبال من راه نیفتد     ایستاده ام

که فراموشی ی من از این سکه ی ده ریالی

حالاست که گند بگیرد این ساعت را

از بس که هفت نمی شود

کجا بوده ایم 

 هفت و ده سال از این همه دقیانوس مرده

بیدار نمی شویم  

به هفت و ده دقیقه ی صبح

و ره گذران بعدی    ساعت را

ده دقیقه به هفت لعنتی…!

در برمی گردم این بار     پیاده می شوی

با ادامه ی خنده و     بی خیال

ده دقیقه به ده!

افلیج این چهارراه  

                           حالا من

و عشق

آن سکه ی ده ریالی بود…

---------------------------------------------------

 

شهادت

سلام    خانم موازی

صبح شما      به خیر      گذشت

اوضاع این کلمه مساعد نیست

با این همه شعر از همه جا  تو می زند

در آبی ها    

 گوشه ی     آسمان    همین رنگ است

شما نفر اول این صف    قشنگ

      نفر آخر این صف    قشنگ    نیستید

نیستید     خانم موازی

من با خودم  یک جوری کنار     می کشم

این توفانی که پیش بینی    بتواند رد شود

و تمام زنده گی ی من همین باران بی موقع بوده است

بوده اید    خانم موازی

این چتر هم برای شما      بگیرید

دست های من عادت دارند

به تر است به اقلیدس   

 خیال اش راحت باشد

حتا     هرگز    هنوز   

آن دو خط هم دیگر را

بنا به دلیلی که    درست افتاده توی خطوط

این ماهستیم   

 که همیشه از یک جایی    قطع می شویم

می شوید    خانم موازی

اوضاع این کلمه مساعد نیست

با این همه

 دست های من      عادت دارند.

-------------------------------------------------

…

قاتل را آورده اند

کشیده اند روی ما

و ما؛ مخلوطی از گوشت و بنزین و قیر

از همه ی مقتول ها عذر می خواهیم

نشانه ها را یک به یک جا گذاشته ایم

برای روز مبادا  که ترک بردارد

و صدای  خون، خون!

از بلند گوهای مساجد جهان

پخش شود

و آسفالت داغ ، طعم به تری بدهد

مادر قاتل را گذاشته اند

پشت ویترین لباس فروشی ها

جهت جلب به تر مشتری

و گفته اند ؛ صدای اش را در نیاوریم

در عوض

پدر قاتل را درآورده اند

پوشانده اند به ما

و ما جیک مان در نمی آید

بپوشانیم به کسی

قاتل به قیمت بنزین نمی رسد

 واز مانتوسرای عدالت

دودی متصاعد است

که نسل بشریت را تهدید می کند

پسر قاتل

                 گریه می کند…